گاهی وقت ها هزاران هزار بار خدا رو شکر می کنم به خاطر اینکه آدمها دیگر عوض نمی شوند، چه خوب شده است که همه همانطور که بوده اند، می مانند و تو سر در گم نمی شوی که اویی که دیروز خوب بود امروز بد است و برعکس، چه بهتر که دیگر نمی خواهد فکر کنی خواستنی ها را امروز هم می خواهی یا نه! چه خوب که من دیگر من شده ام و یادم می رود بعضی از کارهای بد را نباید انجام داد و خوب ها را باید. چه جالب که همه چیز همان جور که باید چیده شده اند در ذهنت و تو دیگه نیازی به طبقه بندی آدمها نداری، انگار دنیا یه دکمه ی اتوماتیک پیدا کرده و آدمها آسته آسته می رن و توی طبقه ی خودشون جا خوش می کنن. حالا هیجان انگیزهای زندگی بیشتر شده اند و تنها چیز تعجب آور برایت رفتارهای افراد نیست. همه خودشانند کم و زیاد، خوب و بد، سنگدل و مهربان ، نرم و جدی، همه یاد گرفته اند چه باشند مثل من.
